W pełni wszczepiony interfejs mózgu-komputer w zablokowanym pacjencie z ALS ad 6

Połowa nieprawidłowych kliknięć nastąpiła tuż przed lub tuż po liście docelowym, co wskazywało, że były spowodowane małymi błędami w zakresie czasu. Wysiłek umysłowy wymagany podczas pisowni, oceniany przez pacjenta w skali od do 5, spadł z początkowej wartości 5 do średniej wynoszącej 2,8. Pisownia początkowo trwała 52 sekundy na literę; wymagany czas spadł do 33 sekund na literę, gdy użyto przewidywania słów. System domowego użytku został użyty do woli przy minimalnej pomocy. Konfiguracja systemu wymagała pomocy w ustawieniu anteny, ustawieniu i włączeniu odbiornika i tabletu oraz podłączeniu kabli; zadania te nie wymagały specjalnych umiejętności (rysunek 1D). Dzienniki z systemu pacjenta wskazywały, że od dnia 197 (kiedy otrzymała system do użytku domowego) do dnia 266, używała ona systemu do komunikacji przez 32 dni (Figura 3B) i średnio przez 86 minut dziennie. Korzystała z systemu, gdy wychodziła na zewnątrz, gdzie warunki oświetleniowe uniemożliwiły śledzenie wzroku; w tych okolicznościach wykorzystywała system jako jedyny środek komunikacji, a także wykorzystywała go do zwracania uwagi opiekuna za pomocą kliknięcia mózgu, aby wybrać przycisk, który wygenerował dźwięk.
Satysfakcja z systemu domowego użytkowania była podobna do tej z urządzeniem do śledzenia wzroku. W przypadku obu systemów zmodyfikowane wyniki QUEST 2.0 dla wszystkich aspektów użycia były spełnione / bardzo satysfakcjonujące , z wyjątkiem zdolności dostosowania się do konkretnej sytuacji dla trackera oczu (dla którego wynik był niezadowolony ). Pozycje PIADS zostały pogrupowane w trzy domeny (kompetencje, zdolności adaptacyjne i poczucie własnej wartości); wynikowe wyniki dla systemu i eye trackera wynosiły odpowiednio 1,1 i 1,3, 2,2 i 1,5 oraz 1,0 i 0,6.
Dyskusja
Opisujemy metodę autonomicznej komunikacji, obejmującą w pełni wszczepiony interfejs mózg-komputer, do zastosowania przez zablokowanego pacjenta z późnym stadium ALS. Próbując poruszyć ręką i za pomocą oprogramowania, które automatycznie wyodrębniało funkcje sygnału elektrokortowego, pacjent był w stanie kontrolować komercyjne oprogramowanie komunikacyjne, które może wpisywać, choć w powolnym tempie. Była w stanie korzystać z systemu w domu przy minimalnej pomocy; pomoc wymagała głównie umieszczenia anteny w pobliżu wszczepionego nadajnika. Pacjent był w stanie użyć systemu do zastąpienia urządzenia do śledzenia ruchu oczu, gdy warunki oświetlenia uniemożliwiły korzystanie z niego. Poinformowała o wysokim poziomie zadowolenia z urządzenia i korzystała z niego wiele razy w tygodniu. Wyniki dla obu systemów były nieco niższe niż wyniki wcześniej zgłaszane dla osób śledzących ruch oczu przez pacjentów z ALS (wynik około 2 na trzy domeny PIADS i wysoka satysfakcja z QUEST 2.0) .24
Wyniki te pokazują, że system jest w stanie spełnić wymagania dotyczące niezależnej komunikacji i może być metodą komunikacji dla pacjentów, którzy nie są w stanie korzystać z konwencjonalnych narzędzi komunikacyjnych, takich jak urządzenia do śledzenia wzroku. Czynniki, które mogą ograniczać korzystanie z systemu przez przyszłych pacjentów, obejmują uszkodzenie korowe, upośledzenie funkcji poznawczych i opiekę nieobsługującą.
[przypisy: hemohromatoza, prąd traberta, przychodnia zdrowia psychicznego warszawa ]